تاریخچه توسعه و استفاده از پرچ ها

پرچ های تاریخ میخ های کوچکی هستند که از چوب یا مواد نرم ساخته شده اند و بدنه فلزی ممکن است جد پرچ هایی باشد که امروزه می شناسیم.

شکی نیست که آنها روش اتصالات فلزی شناخته شده هستند که قدمت آن به استفاده از فلز چکش خوار تا کنون برمی گردد، به عنوان مثال: عصر برنز مصریان شش بدنه بادبزن چوبی را در خارج از چرخ های شکاف دار با پرچ می پیچند و یونانی ها با موفقیت موفق شدند. مجسمه های بزرگ را با برنز ریخته و سپس قطعات را به هم می پیچند.در سال 1916، زمانی که شرکت هواپیماسازی بریتانیایی H. زمانی که وی وایت یک پرچ کور ثبت اختراع را به دست آورد که می تواند از یک طرف پرچ شود، به سختی انتظار می رود که این پرچ امروزه به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد.

از هوافضا گرفته تا ماشین های اداری، الکترونیک و تجهیزات زمین بازی، این پرچ کور اکنون به یک روش اتصال مکانیکی موثر و قوی تبدیل شده است.پرچ های توخالی بیشتر برای ساخت یا نگهداری ابزار اسب اختراع می شوند و زمانی که میخ پرچ توخالی اختراع شد خیلی واضح نبود اما این تجهیزات در قرن 9 یا 10 اختراع شدند.

اسب پرچ مانند نعل با میخ، بردگان را از کار سنگین آزاد می کرد و پرچ نیز باعث اختراعات مهم بسیاری شد، مانند انبردست آهنی برای کارگران مس و آهن و پشم گوسفند و قیچی.معمولاً پرچ های نوع R، پرچ های فن، پرچ های هسته ای (پرچ های هسته)، پرچ های درختی، سر نیم دایره، پرچ های تخت، نیمه توخالی، پرچ های جامد، پرچ های سر فرورفته، پرچ های هسته ای، پرچ های توخالی، که معمولا استفاده می شود. برای اتصال قطعات پرچ شده با تغییر شکل خود.معمولا کمتر از 8 میلی متر با پرچ سرد، بزرگتر از اندازه استفاده از پرچ حرارتی.با این حال، استثناهایی وجود دارد، مانند پلاک نام در برخی از قفل ها، که با تداخل پرچ و سوراخ بدنه قفل پرچ می شود.